“Hej! Chodź tutaj! Cześć!“
Choć może nam się to wydawać nieco niegrzecznym sposobem na rozpoczęcie rozmowy, to powitanie ary zielonej nie przeszkadzało odbiorcy połączenia wideo – arze rubinowej. Obie papugi dzwoniły do siebie, kiedy tylko było to możliwe i pozostawały zaangażowane w trakcie połączenia: rozmawiały ze sobą, tańczyły i śpiewały razem oraz pielęgnowały pióra w tym samym czasie. A jeśli jedna znikała z ekranu, druga wołała ją, by wróciła.
Te dwie ary nie były jedynymi ptakami, które regularnie dzwoniły do siebie w trakcie badań nad wartością połączeń wideo dla papug.
Życie papugi domowej
W naturze większość papug jest bardzo towarzyska i żyje połączona w pary w dużych stadach. Jednak papugi domowe są często trzymane samotnie, a zatem brakuje im towarzystwa i socjalizacji specyficznej dla gatunku. Ponadto papugi mają złożone potrzeby poznawcze i behawioralne, które nie są łatwe do zaspokojenia w klatce lub nawet w całym domu (wyobraź sobie życie w niekończącym się lockdownie). Może to prowadzić do problemów behawioralnych, takich jak nadmierna wokalizacja, a nawet wyrywanie piór i samookaleczanie. I choć urozmaicenia środowiskowe, takie jak pudełka-puzzle z jedzeniem, mogą być pomocne, nie zastąpią one socjalizacji z innymi papugami.
Z drugiej strony, socjalizacja wymuszona przez człowieka może prowadzić do agresji i urazów, a wszelkie spotkania towarzyskie papug i ich właścicieli niosą ze sobą duże ryzyko rozprzestrzeniania się poważnych chorób.
Dlatego też technologia i połączenia wideo mogą potencjalnie pozwolić na formę socjalizacji kontrolowanej przez ptaki, a nawet być pierwszym krokiem w procesie łączenia się w pary w prawdziwym życiu.
Zadzwoń dzwonkiem, by zadzwonić do przyjaciela
W badaniu wzięło udział 18 papug różnych gatunków (podzielonych na grupy składające się z 2 lub 3 osobników) oraz ich właściciele.
W pierwszej fazie papugi zostały nauczone, że jeśli zadzwonią dzwonkiem i dotkną zdjęcia innego ptaka na ekranie, rozpocznie się rozmowa wideo z tym ptakiem. W tej fazie ptaki spotkały się po raz pierwszy.
Większość ptaków wyraźnie zareagowała na pojawienie się drugiego ptaka na ekranie, na przykład zbliżając się, pochylając w kierunku ekranu lub dotykając go. Niektóre ptaki wokalizowały lub kiwały głową. Gdy ptak wychodził z pola widzenia, drugi czasami spoglądał za ekran lub dotykał miejsca, w którym zniknął ten pierwszy. Ptaki reagowały również na wzajemną wokalizację. Tylko trzy ptaki czuły się wyraźnie nieswojo, trzymały się z daleka i nie angażowały się w rozmowy. Zostały one wykluczone z dalszych badań.
W drugiej fazie papugi miały dostęp do dzwonka tylko przez ograniczony czas (ze względów praktycznych) podczas kilku sesji. Jeśli ptak zadzwonił dzwonkiem, opiekun oferował mu ekran. Papuga aby potwierdzić, że chce zadzwonić do innego ptaka, musiała dotknąć jego zdjęcia, a następnie człowiek rozpoczynał rozmowę.
Zwykle ptaki wykorzystywały swoją szansę na wykonanie połączenia, chociaż istniało duże zróżnicowanie między nimi pod względem całkowitej liczby wykonanych połączeń. Do papug, które inicjowały więcej połączeń, także częściej dzwoniły inne ptaki z grupy, co oznacza, że istniały grupy o wysokiej motywacji społecznej, a inne o niskiej. Ptaki, które inicjowały połączenia, były zazwyczaj zaangażowane przez cały czas ich trwania. Ptaki, które łączyły się częściej, miały również tendencję do dzwonienia wcześniej po uzyskaniu dostępu do dzwonka.
Rozmowy wideo z pożytkiem dla wszystkich
Wyniki badania pokazują, że papugi chętnie angażowały się w kontakt z innymi ptakami za pośrednictwem połączenia wideo. Rozmawiały ze sobą, bawiły się i tańczyły razem, czyściły pióra w tym samym czasie lub uczyły się od siebie nowych dźwięków. Niektórzy właściciele zgłaszali, że ich ptaki “ożywały podczas rozmów” i reagowały tak, jak zwykle reagowałyby na osobę lub ptaka na żywo.
Ponadto prawie wszyscy właściciele stwierdzili, że dostrzegli korzyści wykraczające poza natychmiastową przyjemność, takie jak nowe zachowania związane z żerowaniem i zabawą, większą pewność siebie i zmniejszoną pobudliwość. Nikt nie zgłosił negatywnych skutków.
Niektóre ptaki zdawały się czerpać przyjemność z samych rozmów, inne mogły raczej reagować na szczególną uwagę ze strony właścicieli. Opiekunowie zgłaszali lepsze relacje i silniejsze więzi ze swoimi ptakami. Chcieli też nadal umożliwiać swoim papugom rozmowy wideo, mimo że wymagało to od nich pewnego wysiłku.
Ze względu na niewielką liczbę ptaków z wielu gatunków i kwestie praktyczne (np. strefa czasowa) większość papug nie była w stanie kontaktować się z ptakami tego samego gatunku. Możliwe, że korzyści płynące z połączeń wideo mogłyby być jeszcze większe, gdyby papugi były dopasowane gatunkowo.
Wygląda na to, że technologia może pomóc nie tylko ludziom zamkniętym w domu, ale także samotnym papugom. Istnieją również pomysły dotyczące innych zwierząt domowych, które jednak wciąż wymagają przetestowania.
A ty do kogo zadzwonisz w najbliższym czasie?
Zdjęcia z orygnialnego artykułu.
You can find the English verison of this post here.